7. Oczy, które widziały tylko to, co chciały widzieć

Tyk. Tyk. Tyk.

Zegar miarowo odmierzał czas, a ja wsłuchując się w jego ciche tykanie, starałem się opanować myśli. 

Nic nie było tak, jak powinno być. 

Anna była w ciąży. Anna była w ciąży. 

Anna była z Kristianem. 

Kristian był z Anną. Kristian był z Anną. K r i s t i a n  j e s t  z  A n n ą ! ! !

Nie potrafiłem powstrzymać drżenia rąk na samą myśl o tym. 

Dlaczego on? Dlaczego on, do cholery?!

Chwyciłem się mocno z włosy. Ból miał być ukojeniem, jednak tylko spotęgował moją wściekłość. Jak on mógł mi to zrobić?! Przecież dobrze wiedział ile Anna dla mnie znaczy! Byliśmy przyjaciółmi od tylu lat... Ufałem mu, jak nikomu innemu! Myślałem, że nic nigdy nas nie złamie... A jednak.

Co się takiego wydarzyło?

Jakim trzeba być człowiekiem, żeby po czymś takim patrzeć mi prosto w oczy?! Przychodzić, pomagać, mówić, że wszystko będzie dobrze. Czas zapomnieć - takie było hasło przewodnie. Czas zapomnieć, by zmniejszyć jego wyrzuty sumienia... 

Czy dlatego był przy mnie w tych ciężkich chwilach? Potrzebował rozgrzeszenia? Czuł winę i chciał ją odkupić? 

Takim kosztem...

K r i s t i a n . . .

A n n a . . .

D z i e c k o . . .

Kristian był z Anną. Ukrywał to tyle czasu.

Dlaczego niczego nie zauważyłem? Przecież spędzaliśmy ze sobą sporo czasu. Ty, ja i on. Nigdy nie zauważyłem, byś patrzyła na niego inaczej, niż zwykle. Byś w ogóle na niego patrzyła... 

Przecież on cię nienawidził!!! Dawał mi to do zrozumienia na każdym kroku, gdy ciebie nie było obok. 

Byłem naiwny ufając mu... Dałem się złapać w wasze niedokończone myśli, zdania, gdzie trzeba było czytać między wierszami. 

Anna i Kristian. Kristian i Anna.

Rozległo się głośne tłuczenie ceramiki i  szkła o kafelki, kiedy otworzyłem drzwiczki półki w kuchni i jednym ruchem ręki zagarnąłem wszystkie znajdujące się tam naczynia. 

Jedliśmy z nich. Piliśmy. 

Czułem taką wściekłość! Jak mogło dojść do takiej zdrady za moimi plecami?! Jak mogłem niczego nie zauważyć?! Jakim trzeba być człowiekiem... 

Anno . . .

Pukanie do drzwi. 

Nie ma mnie w domu... Potrzebuję spokoju.

Rozlega się dzwonek.

Nie ma mnie! 

Znów pukanie. 

Tak trudno zrozumieć? Jeżeli domownik nie otwiera drzwi, znaczy to, że nie ma ochoty na żadne wizyty. N i k o g o. 

Słyszę szczęk zamka w drzwiach i ciche skrzypnięcie zawiasów. Ktoś wszedł. Tylko jedna osoba miała moje klucze...

K r i s t i a n. 

Słyszę jego kroki. Jeszcze chwila i znajdziemy się razem w tym samym pomieszczeniu. Czekam na niego. 

Rozgląda się uważnie po kuchni. Czego szuka? Zatrzymuje wzrok na rozbitych naczyniach. 

Kristian jest z Anną.

- Zostawiłeś coś? - pytam starając się jednocześnie opanować wszystkie emocje, które cały czas się we mnie kotłują - Zapomniałeś czegoś?

Nie odpowiada. Patrzy na mnie, jakbym wydał na niego właśnie wyrok śmierci. Nie wygląda najlepiej. Głębokie cienie pod oczyma świadczą o długiej i nieprzespanej nocy. Dręczy go sumienie? Bardzo dobrze. 

- Tak myślałem... W takim razie spadaj. 

Dziwił mnie mój spokój. Pewnie nazwałabyś to ciszą przed burzą. Ja jednak miałem nadzieję, że Kristian po prostu wyjdzie i już nigdy nie pojawi się w moim życiu.

- Mathias... - zaczął, ale nic więcej nie wydobyło się z jego ust. Rozłożył bezradnie ręce. Odezwał się znów, po dłuższej chwili - To nie tak miało wyglądać. 

- Doprawdy? Wybacz, ale nie chce mi się tego słuchać. - Byłem zły. Jak on w ogóle miał śmiałość tutaj przychodzić i pierdzielić mi takie głupoty!

Kristian jest z Anną. 

- Mathias proszę. Daj mi wytłumaczyć! - Kristian nie dawał za wygraną, z resztą co ja się dziwiłem... Zawsze taki był. Nieustępliwy. - Nie chciałem cię krzywdzić. Jesteś dla mnie jak brat...

- Przestań! - przerwałem mu. 

Kristian. Zahuczało mi w głowie. Kristian jest z Anną. 

- Wynoś się stąd. Więcej razy tego nie powtórzę. 

Nie ruszył się z miejsca. Jednak był bardziej uparty niż myślałem. 

- Proszę, wysłuchaj mnie. Nie zajmę ci dużo czasu. Ale powinieneś znać prawdę. 

- Jaką prawdę? - On naprawdę miał mnie za takiego durnia? - Prawda jest taka, że zabawiałeś się w jakieś igraszki z Anną, za moimi plecami. I nie chce mi się słuchać jak do tego doszło, ani jak bardzo ci przykro po tych wszystkich przyjemnościach i zdradach, których się dopuściłeś. 

- To nie tak... - Kristian bezradnie kręcił głową. -  Nienawidziłem jej, przecież wiesz. Wpadł mi wtedy do głowy okrutny pomysł...

- Postanowiłeś ją przelecieć, aby poczuć się lepiej.

- Mathias... Chciałem ci tylko pokazać, że ona nie jest ciebie warta. Musiałem udowodnić, że miałem rację nie ufając jej. To miał być zwykły podryw, byś zauważył, jaka Anna jest naprawdę.

I to jest właśnie ten Kristian, który zabrał moją Annę. C i e b i e . . . 

Anna była w ciąży. 

Anna była z Kristianem. 

Kristian był z Anną. 

Odwróciłem się do niego placami. Nie mogłem patrzeć w jego oczy, które zdawały się błagać o wybaczenie. Zakłamane oblicze. Wierzyłem w nie kiedyś, naprawdę. 

- Zacząłem być bliżej niej. Chciałem ją tylko poderwać i udowodnić ci, że ta kobieta pójdzie za każdym facetem. Jednak wszystko się popierdoliło! Nie wiem jak to się stało, ani kiedy! Ale w jednej chwili byłem już jej. Przyciągała mnie jak magnes, nie potrafiłem przestać o niej myśleć. 

Nie chciałem tego słuchać... Zacisnąłem dłonie w pięści. Kristian mówił dalej, chyba nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi. Po prostu musiał się wygadać.

- Myślałem... Miałem nadzieję, że mnie kocha... Czułem, że to jakieś inne uczucie niż te wszystkie miłostki, które kończyły się po kilku nocach. Tylko nagle coś się wydarzyło. Rozpaliła się we mnie jakaś myśl. Męczyła mnie strasznie przez długi czas. Wszystko zrozumiałem, wreszcie udało mi się pozbierać postać tej kobiety do kupy. To cały czas chodziło o ciebie, Mathias. O nikogo innego. 

- Co ty pieprzysz? - Naprawdę myślał, że uwierzę w jakiekolwiek jego słowo? Nie po tym wszystkim, i na pewno nie teraz. 

- Ona się napawa twoim cierpieniem, nie rozumiesz? Odkryłem to jakiś czas po waszym rozstaniu. Nie chciała być ze mną, mogła być z kimkolwiek innym, chciała patrzeć jak powoli, kawałek po kawałku, rozpadasz się w nicość. Obiecałem sobie wtedy, że na to nie pozwolę. Chciałem cię chronić, musiałeś tylko zapomnieć o Annie i nauczyć się żyć bez niej. Ale ona nie chciała dać za wygraną. Dobrze wiedziała, co się święci. 

- A ty, nie chcąc jej do mnie dopuścić, zacząłeś ją bić? - zaśmiałem się słysząc własne słowa. Gdzie ja miałem oczy? 

- Co? Ty myślisz, że ja mógłbym...? Mathias! To niedorzeczne! 

- Widziałem siniaki, na własne oczy. Mam już dość tych kłamstw. Wyjdź z mojego domu.

- Czy ty naprawdę nie widzisz, co ta kobieta z tobą robi? Co robi z nami? Anna zrobi wszystko byś został sam! Nie odwracaj się ode mnie, Mathias. Musisz mi uwierzyć! Nigdy jej nie uderzyłem, nie wiem skąd siniaki na jej ciele. Ale wiem jedno, zrobiła to specjalnie, byś o niej nie zapomniał, by ta myśl dręczyła cię przez kolejne noce...

- Nie wierzę ci. 

Anna była w ciąży. 

Anna była z Kristianem. 

Kristian był z Anną. 

Kristian zamilkł. Czy poczuł, że przegrywa i żadne słowa nie złagodzą mojego serca? Nie mam pojęcia, ale stał przez dłuższą chwilę i patrzył na mnie, jakby chciał coś wyczytać, usłyszeć cokolwiek. Ja jednak milczałem jak zaklęty. Nie chciałem mu pokazać, jak bardzo mnie zranił, jak bardzo ta cała sytuacja na mnie działa. Tak naprawdę miałem wielką ochotę porządnie mu przywalić. 

- Wyjdź. - Tylko tyle byłem mu jeszcze w stanie powiedzieć w miarę spokojnym głosem, nim cisnąłem w niego kawałkiem wcześniej potłuczonej szklanki, która akurat znalazła się w zasięgu mojej ręki. 

Kristian schylił się, by uniknąć uderzenia. Wyglądał na zdziwionego i przerażonego. Spodziewał się innego pożegnania? Podziałało. Wyszedł. 

Jednak wcale mi to nie pomogło. Byłem rozgotowany od środka. Dłonie mi się trzęsły na samą myśl o nim. Nie umiałem zapanować nad moimi myślami. Znów miałem ochotę coś rozwalić. Rozejrzałem się po kuchni. W tamtej chwili nawet nie miałem siły zastanawiać się, co dokładnie zamierzam zrobić. Chwyciłem pierwsze drewniane krzesło z brzegu i uderzyłem o blat kuchennego stołu. Z całej siły. Jak najmocniej umiałem. A potem jeszcze raz. I kolejny. Trzask łamiących się nóg, a następnie kolejnych części mebla, był dla moich uszu melodią. Każde kolejne krzesło, kolejne uderzenie dawało mi ulgę dla duszy. Dłonie trzęsły mi się coraz bardziej, oddech znacznie przyspieszył. Ręce zaczynały boleć, bo coraz częściej i one obijały się o blat. Ale to był dobry ból. Kojący.

Nie wiem kiedy skończyłem. Nagle znalazłem się na podłodze, wśród potłuczonych naczyń i potrzaskanych krzeseł. Cały się trząsłem. Nie panowałem nad tym. 

Anna była w ciąży. 

Anna była z Kristianem. 

Kristian był z Anną. 

Rozlega się dzwonek.

Wstaję, jeżeli to znowu Kristian, tym razem naprawdę mu przywalę. 

W progu stoisz ty. Piękna jak zawsze. Uśmiechasz się lekko. Muszę wyglądać naprawdę beznadziejnie, skoro to robisz. 

Pytasz czy możesz wejść. 

Oczywiście, że możesz.

Niespodzianka! Oczywiście jestem chora w najbardziej nieodpowiednim momencie mojego uczelnianego życia, dlatego miałam czas, by dokończyć rozdział. Posiedział dwa dni, uleżał się, został trochę poprawiony i doszłam do wniosku, że nadaje się do opublikowania :)

Teraz mam tylko jedno marzenie - niech ten semestr akademicki w końcu się skończy - bo skończę marnie...

Co do zaległości, co jakiś czas zostawiam po sobie ślad w różnych miejscach ;) Trzymajcie się!!!