6. Tajemnice, które w końcu musiały wyjść na jaw, bez względu na dalsze konsekwencje

Ledwo ponad tydzień temu porozsyłałem po różnych firmach moje CV i inne śmieszne dokumenty. Kristian namówił mnie, że nadszedł moment, kiedy powinienem wziąć w garść swoje życie i na powrót je jakoś ułożyć. Twierdził, że najlepiej zacząć od znalezienia pracy. Na początku gdziekolwiek, by było z tego kilka  groszy na podstawowe wydatki. Gdy dzisiejszego ranka zadzwonił telefon, a w słuchawce odezwał się wyszkolony głos sekretarki, która zapraszała mnie na rozmowę o pracę, byłem naprawdę zdziwiony, że moje podanie zostało rozpatrzone tak szybko. 

Chciałem pracy. Było mi to potrzebne. Do zapomnienia. O tobie. O dziecku.

Byłaś w ciąży.

Tamtego dnia - po kilku godzinach chodzenia w kółko i powtarzania głośno tej, jakże dziwnie brzmiącej, informacji (faktu!!), wreszcie dotarło do mnie znaczenie tych słów. 

Byłaś w ciąży. I to niezaprzeczalnie. 

Będziesz miała dziecko. Małego bobaska - śliniącego się,  płaczącego, śmiejącego i gryzącego co popadnie. Jadzącego w niewyobrażalnie ogromnych ilościach, choć pewnie połowa posiłków i tak znajdzie się na podłodze. 

Myślisz, że odziedziczy po tobie niebieskie oczy? Może będzie czarował równie uroczym uśmiechem?

Przez cały czas starałem się wyobrazić sobie ciebie w roli matki. Prawdziwej matki, która każdą wolną chwilę będzie chciała spędzić z ukochanym dzieckiem.

Czy byłaś gotowa na tak wielką odpowiedzialność?

Na pewno pójdzie ci wspaniale. Widzę cię z szerokim uśmiechem na twarzy, pchającą wózek z niemałą dumą. Dziecko byłoby dla ciebie najcenniejszym darem o życia. 

Szkoda, że wszystko tak się potoczyło... Nasze życia. My.

Wyciągając białą koszulę z szafy, zastanawiałem się, co byś powiedziała na moją rozmowę o pracę. Cieszyłabyś się? Byłabyś dumna, że w końcu robię ze sobą coś sensownego? Skrzywiłem się widząc, że materiał jest bardzo pognieciony. Westchnąłem cicho. 

Prasowanie nie poszło wcale najgorzej. Koszula przeżyła, ja także. Uśmiechnąłem się lekko, musiałoby być ze mą naprawdę kiepsko, gdybym nie potrafił poradzić sobie z taką czynnością. Po dwudziestu minutach byłem w pełni gotowy. 

Trochę denerwowałem się przed tym oficjalnym spotkaniem z pracodawcą. Gdybyś tu była... Podarowałabyś mi najpiękniejszy uśmiech, dotknęłabyś ciepłą, delikatną dłonią mojego policzka i powiedziałabyś, że wszystko będzie dobrze i nie powinienem się niczym martwić.

Ale tak nie było. Zostałem zupełnie sam. 

Nawet mój najlepszy kumpel, Kristian, nie miał czasu odebrać ode mnie telefonu, bym mógł przekazać mu te dobre wiadomości. Jestem pewien, że  byłby bardzo zdziwiony, ale na pewno cieszyłby się razem ze mną. Nieważne czy dostanę pracę, czy nie. To kolejny krok do przodu, ku dobremu. 

Z takim właśnie nastawieniem wyszedłem z domu i skierowałem się w stronę centrum miasta.

Z równie optymistycznymi myślami wracałem po rozmowie z potencjalnym pracodawcą. Uśmiechałem się do wszystkich ludzi, których mijałem na ulicach. To był dobry dzień, a kolejny mógł okazać się jeszcze lepszy. 

Życie potrafi nieść ze sobą wiele niespodzianek. W jednej chwili masz wszystko, w kolejnej zostajesz z niczym. Podczas tych kilku tygodni, kiedy próbowałem ułożyć sobie życie bez ciebie u boku, nauczyłem się, że warto doceniać takie małe rzeczy, jak uśmiech drugiej osoby. 

Kristian, gdyby nie jego przyjacielska dłoń, którą wyciągnął do mnie, gdy zdawałem się wpadać w jakąś pułapkę życia, może nigdy nie zrobiłbym już żadnego korku na przód, poza próg domu. Dał mi tyle cierpliwości, ile potrzebowałem. Nigdy nie marudził, nigdy też się nie poddawał. Czasem zastanawiałem się dlaczego to robi i czy na tym polega prawdziwa przyjaźń. Jednak znalazłem inną odpowiedź. To, co robił dla mnie Kristian było coś więcej niż przyjaźnią, mógłbym to raczej porównać do braterskiej więzi. Był częścią mojego życia, swego rodzaju rodziną. 

Ale tamtego dnia nie przyszedł do mnie. Próbowałem się do niego dodzwonić, ale miał wyłączony telefon. Na początku zdziwiłem się i zaniepokoiłem jednocześnie tą sytuacją. Jednak po kilku minutach doszedłem do wniosku, że może zwyczajnie miał mnie już dosyć i chciał choć jednego dnia odpoczynku i świętego spokoju.

Minął jeden dzień.

A po nim kolejny.

Cisza. 

Nikt nie przychodził. Nikt nie dzwonił. A ja siedziałem zamknięty w mieszkaniu, jak w pudełku. Nie miałem nawet pojęcia, gdzie mógłbym się udać. 

O spotkaniu ciebie nawet nie śmiałem marzyć, choć na pewno ta myśl tliła się gdzieś w ciemnym zakamarku mojego umysły.

Trzeciego dnia zadzwonił telefon.

Poderwałem się do niego, jak oparzony. Byłem niemal pewien, że Kristian w końcu wrócił do świata żywych. 

Jednak czekała mnie mała niespodzianka. 

Dostałem pracę... Dostałem pracę!

Póki co tylko na okres próbny, ale nawet to przechodziło moje najśmielsze oczekiwania. Chciałem tego i stało się. Nie jestem już człowiekiem bezrobotnym, bez perspektyw. Mogę znów złapać kontrolę nad własnym życiem.

Kristian oszaleje z radości, kiedy go o tym powiadomię! 

Już chciałem chwycić za telefon leżący na stole, gdy przypomniałem sobie, że mój kumpel od trzech dni milczy jak zaklęty. 

Wtedy to wpadł mi do głowy pewien pomysł. 

On zawsze ze mną był. Czy tego chciałem, czy nie. A więc teraz przyszedł czas na mnie. Złożę mu wizytę, czy sobie będzie tego życzył, czy też nie. 

Ubrałem się niemal wizytowo. W niebieską koszulę, marynarkę. Po drodze wstąpiłem do sklepu i kupiłem butelkę dobrego wina oraz zapiekanki do odgrzania w mikrofali. Kristian je uwielbiał. 

Znów uśmiechałem się do wszystkich. Czułem, że to mój szczęśliwy dzień. Początek czegoś zupełnie nowego. 

Kristian mieszkał w jednym z bogatych domów z dużym, zadbanym ogrodem. Z daleka zobaczyłem już zarys budynku. Kiedy byłem naprawdę blisko bramy, usłyszałem podniesione głosy. Rozejrzałem się chcąc dowiedzieć się skąd dobiega hałas. Dopiero po chwili zorientowałem się, że odgłosy dochodzą z ogrodu Kristiana. 

Na początku miałem zawrócić. Nie chciałem mieszać się w cudze kłótnie, widocznie dlatego Kristian wyłączył telefon, były ważniejsze sprawy niż ja. 

Ale usłyszałem cię... Rozpoznałem twój głos i nie byłem w stanie, choćbym bardzo chciał, zrobić kroku w tył. 

Przekroczyłem próg bramy.

I zobaczyłem cię. W potarganych włosach wymachiwałaś rękoma i krzyczałaś jak opętana. Nie zdążyłem niczego zrozumieć, kiedy Kristian chwycił twoją twarz w dłonie. Niewiele w tamtym momencie do mnie docierało. Próbowałaś się wyrwać, jednak on nie dawał za wygraną.

- Nie możesz tego zrobić! - Był zły. Potrząsał tobą, a jednocześnie niebezpiecznie zbliżał twarz w kierunku twoich ust. Oczami wyobraźni wręcz widziałem jak je muska...

- Kristian... - udało mi się tylko wydusić, a siatka z butelką wina i zapiekankami uderzyła o brukowany podjazd. Butelka została rozbita, po bruku zaczął rozlewać się czerwony płyn, każda stróżka szukała odpływu.

Na dźwięk mojego głosu odskoczyliście od siebie natychmiast. 

Wyglądałaś na wystraszoną. Kristian również. Żadne z was nie spodziewało się, że się pojawię i odkryję największą z waszych tajemnic. 

Jak długo to trwało?

Nagle uśmiechnęłaś się dumnie i spojrzałaś wyzywająco na Kristiana. 

- Masz czego chciałeś - powiedziałaś do niego z niezrozumiałą, dla mnie, nutką triumfu, po czym odwróciłaś się i zniknęłaś za drzwiami wejściowymi domu. Jego domu!

- Mathias... - Kristian powoli ruszył w moją stronę. Ale ja nie miałem ochoty go słuchać, to wszystko musiało być jakimś absurdalnym snem! 

- Daj mi to wytłumaczyć! - usłyszałem jeszcze, kiedy przechodziłem przez bramę.

To nie mogło się wydarzyć... Nie mogło!!

Kochani, mam świadomość, że wciąż zalegam na niektórych blogach, a wierzcie mi, to nie z mojego lenistwa, ale z powodu spraw uczelnianych. Powoli wszędzie zaglądam, więc możecie być pewni, że niedługo ze wszystkimi będę na czysto!! Co prawda nie chciałam dodawać rozdziału, póki wszystkiego nie nadrobię, ale ostatnie dni w moim życiu były koszmarne i musiałam jakoś odreagować i coś napisać. Może tekst nie jest specjalnie długi, ale myślę, że może być :) 

Mam nadzieję, że kolejny stworzy się szybciej, bo nie chciałabym przeciągać tego opowiadania w nieskończoność. Zostało niewiele.

Do napisania!! ;)