5. Drogi, które musiałem przejść tyle razy, ile było mi wyznaczone

Szukałem cię. Nie było dnia, żebym nie próbował cię odnaleźć. Dowiedzieć czegokolwiek na twój temat. Kristian cały czas, usilnie starał się przekonać mnie, że ty wcale nie potrzebujesz pomocy. Radzisz sobie sama i to doskonale. Jednak jak mogłem w to uwierzyć? Jak mogłem być pewien, że tak jest naprawdę? Jeżeli stało się coś złego? Ten facet, do którego postanowiłaś wrócić, mógł cię osaczyć, nie pozwolić ukazywać ludziom swego prawdziwego cierpienia, zamknąć gdzieś w ciemnej piwnicy, gdzie nikt nie usłyszałby twojego wołania...

Obudziłem się w środku nocy zalany potem. W oczy zajrzała mi ciemność i musiało minąć trochę czasu, nim mój wzrok przyzwyczaił się do tego stanu rzeczy, nim ja sam uświadomiłem sobie, że znajduję się we własnym pokoju, w moim domu. Przyśniłaś mi się. W pięknych blond włosach i niebieskich oczach. Uśmiechałaś się, śmiałaś. Przepełniało mnie niezwykłe szczęście, że mogłem cię taką oglądać. Ale nagle wszystko się zmieniło. Twój śmiech nie był już taki słodki, zmieniał się w coraz bardziej szyderczy. Naśmiewałaś się ze mnie, drwiłaś. Tylko dlaczego? Nie mogłem tego znieść, po prostu nie mogłem.

Śniadanie zjadłem w samotności. Napisałem Kristianowi, aby dzisiaj nie przychodził. Nie miałem najmniejszej ochoty z nikim rozmawiać. Chciałem wszystko przemyśleć. Jeszcze raz, od początku. Całą tę sytuację, w której się znalazłem. 

Przecież to było totalnie bez sensu!

Za co cię tak kochałem? Dlaczego tak bardzo zagnieździłaś się w moim sercu, iż miałem wrażenie, że swoim odejściem zabrałaś jego cząstkę? Czy na tym właśnie polega miłość? Na oddawaniu kawałków serca drugiej osobie, aż w całości je przejmie i już nie będzie się miało nad nim żadnej kontroli? Może jednak jest jakiś sposób by się temu oprzeć...

Musiałem cię odnaleźć. Musiałem zrobić wszystko, by cię znów zobaczyć.

I udało się. 

Znalazłem cię tydzień później, kiedy to spacerowałem kilka ulic dalej od mojego domu. Akurat wysiadałaś z samochodu, którym przed momentem zaparkowałaś przed jednym z tutejszych sklepów z ubraniami. Znów miałaś pomalowane usta na krwisto czerwone. Od razu przyciągnęły mój wzrok. Ich odcień idealnie pasował do koloru twojego płaszcza. W dodatku tego dnia założyłaś czarne szpilki. Zawsze ci mówiłem, że powinnaś częściej w nich chodzić. Prezentowałaś się po prostu zjawisko! Trwało to długą chwilę, nim odzyskałem rozum i przypomniałem sobie po co, tak naprawdę, pragnąłem cię zobaczyć. Powoli skierowałem się w twoją stronę. Chciałem zrobić ci niespodziankę. 

– Witaj – uśmiechnąłem się lekko na widok twojej zdezorientowanej miny. Nie spodziewałaś się naszego spotkania. Szczerze powiedziawszy, jak też nie. Powoli traciłem nadzieję, że uda mi się ciebie zobaczyć. 

– Mathias... – wymamrotałaś jednocześnie zakładając za ucho uciekające kosmyki włosów. Miałaś piękne włosy. A jeszcze piękniejsze rumieńce, które pojawiły się na twojej twarzy – Co ty tutaj robisz?

– Akurat przechodziłem tędy, jak co dzień  i cię zauważyłem. Dawno już nie rozmawialiśmy, więc pomyślałem, że to będzie dobra okazja. Co u ciebie słychać?

Otworzyłaś usta i natychmiast je zamknęłaś. 

Postawiłem cię w niezręcznej sytuacji? Dlaczego tak się zmieszałaś?

– Wszystko w jak najlepszym porządku – odpowiedziałaś po chwili – Nie mam teraz za wiele czasu na pogaduszki. Wybacz, ale muszę iść. 

Spojrzałaś w stronę wystawy ubrań, w wielkim oknie jednego ze sklepów. Na manekinie wisiała prześliczna granatowa sukienka. Pasowałaby do ciebie... Pomyślałaś o tym samym?

Zrobiłaś kilka kroków w tamtą stronę.

Tylko dlaczego było ci tak śpieszno? Nie mogłaś poświęcić mi kilku minut? Ubrania nie uciekną ci tak szybko. Tyle chciałem wiedzieć. Nie po to cię szukałem, aby teraz odejść z niczym.

– Odeszłaś od niego? – zapytałem wprost. Musiałem znać odpowiedź. 

Momentalnie się zatrzymałaś. Jednak nie potrafiłem niczego wyczytać z wyrazu twojej twarzy. Byłaś zaskoczona tym pytaniem, czy raczej zniesmaczona?

Uśmiechnęłaś się tajemniczo.

– O co ci chodzi, Mathias? Nie jesteśmy już razem, nie muszę spowiadać ci się z mojego życia – powiedziałaś  i tym samym odgrodziłaś się ode mnie betonowym murem. Twój głos był zimny, wręcz oskarżycielski. Co mogło się wydarzyć od naszego ostatniego spotkania, że tak nagle zmieniłaś front?

– Chciałem tylko wiedzieć czy jesteś bezpieczna i ... szczęśliwa - Chciałem abyś wiedziała, że zawsze możesz znaleźć we mnie oparcie, zawsze ci pomogę, zawsze będę się o ciebie martwił. I choćby nastał jakikolwiek kataklizm, to jedno nigdy się nie zmieni.

– Nie powinno cię to interesować - Patrzyłaś na mnie, jak jeszcze nigdy. Chłód twoich oczu powoli mroził mi serce. Czułem to. 

Nie takiej rozmowy oczekiwałem... Ale czego, ja głupi, mogłem się spodziewać? Nasze życia wiązała ze sobą tylko przeszłość. Nic więcej. 

Nagle ogarnęła mnie złość. Skąd się wzięła? Może spowodowała ją twoja postawa. Bolało mnie, jak próbowałaś mnie odepchnąć.

– W takim razie, po co wtedy się ze mną spotkałaś? Po co mi o tym wszystkim opowiedziałaś? – Tak bardzo pragnąłem zrozumieć twoje postępowanie. Teraz wszystko wydawało mi się takie nielogiczne, pozbawione najmniejszego sensu. 

A może Kristian miał rację?

– To był błąd – odpowiedziałaś, nie bojąc się spojrzeć mi w oczy – I obiecuję ci, że już więcej się nie powtórzy. 

– Nie mów tak! – Byłem wściekły. Jak mogłaś tak myśleć? Ufałaś mi, dlatego do mnie przyszłaś.

– Za bardzo całą tę sytuację bierzesz do siebie – Twój głos nagle złagodniał – Niepotrzebnie robisz sobie nadzieję.

– Nadzieję? 

– Nie wrócę do ciebie. Już nigdy. 

Wiem... Mimo to poczułem się tak, jakbym dostał od ciebie siarczystego policzka. 

Nigdy już do mnie nie wrócisz. Nigdy nie będziesz tylko moja. Nigdy. 

– Myślałam, że może możemy zostać przyjaciółmi. Ale jak widać nie nadajesz się do takich rzeczy – Mówiąc to uśmiechnęłaś się jakby z triumfem. Dlaczego to powiedziałaś? 

Zmarszczyłem brwi. Uważałaś, że jestem aż tak słaby? Napawało cię radością to, że nie mogę sobie poradzić bez ciebie? Naprawdę myślisz, że jesteś człowiekiem niezastąpionym? 

Kochałem cię. Nadal cię kocham i zrobiłbym dla ciebie wszystko. A już na pewno nigdy bym cię nie obraził. Nie w taki sposób... 

Już się nie złościłem. Czułem tylko ogromny żal do ciebie. Nie musiałaś tego wszystkiego mówić. Jednak w emocjach ludzie robią różne rzeczy.

Chciałem jeszcze coś powiedzieć, ale odwróciłaś się na pięcie i ruszyłaś w drugą stronę. Jednak w tym samym momencie, ze sklepu wyszedł barczysty mężczyzna i chcąc nie chcąc musiałaś w niego uderzyć ramieniem, bo oboje nie mieliście szansy siebie zobaczyć. Twoje torebka upadła na ziemię. Wyleciało z niej kilka rzeczy. Pospiesznie schyliłem się, aby ci pomóc. I stało się... 

Zobaczyłem to, czego prawdopodobnie nigdy nie miałem zobaczyć. 

To dlatego byłaś taka niemiła, odsuwałaś mnie od siebie? Bałaś się czegoś?

– Jesteś w ciąży... – wychrypiałem. Było to raczej stwierdzenie, niż pytanie z mojej strony. 

Wystraszona wyrwałaś zdjęcie usg z mojej dłoni i schowałaś z powrotem do torebki. Twoje policzki było mocno zaróżowione, a włosy w nieładzie. Już nie byłaś taka pewna siebie. 

– Daj mi spokój, Mathias – wyszeptałaś tylko i tym razem skierowałaś się już do samochodu. 

– Który to miesiąc? – zapytałem jeszcze, idąc zaraz za nią. 

– Powiedziałam ci coś przed chwilą! – wykrzyknęła – Jeżeli się ode mnie nie odczepisz, to posądzę cię o nękanie!

Zdenerwowałaś się. I to bardzo. 

Ile miesięcy mogło mieć to dziecko? 

To prawie niemożliwe, ale może jednak... 

Patrzyłem jak wsiadasz do samochodu, zapinasz się, włączasz silnik i odjeżdżasz z piskiem opon. Czy miałem cię jeszcze kiedykolwiek zobaczyć? Teraz na pewno doskonale się przede mną ukryjesz...

Wracając do domu nie czułem nic. Chciało mi się śmiać i płakać jednocześnie. 

Coś się we mnie zmieniło... Ale jeszcze nie byłem do końca pewien co.

W ciągu kilku minut tyle się wydarzyło. Miałem natłok myśli. Musiałem wszystkie słowa powoli przemyśleć. Dojść do jakiejś spójnej całości. 

Jednak tego dnia czekała mnie jeszcze jedna niespodzianka. 

– Kristian? – W progu mojego domu stał mój serdeczny przyjaciel, mimo iż powiadomiłem go wcześniej, aby się dziś nie zjawiał – Coś się stało?

– Chodzi o Annę... – zaczął z niepewną miną. 

– Wiem – natychmiast mu przerwałem – Jest w ciąży. 

Kristian stanął w miejscu wyprostowany. Wpatrywał się we mnie przez dłuższą chwilę. O czym myślał?

– W ciąży? Jesteś pewien? – zapytał tylko. 

– Tak. Rozmawiałem z nią dzisiaj – Kristian wyglądał na naprawdę zainteresowanego tą informacją. Zdziwiłem się, bo zazwyczaj do tematu Anny podchodził z dużym dystansem, żeby nie powiedzieć obojętnością.

– Jak się z tym czujesz? – Podszedł do mnie i poklepał mnie po ramieniu. Żadnego kazania nie będzie?

– Jeszcze to do mnie nie dotarło...

Moi kochani, życzę Wam szalonego Sylwestra i szczęśliwego Nowego Roku!! Aby wszystkie Wasze marzenia (zarówno te duże, jak i te małe) doczekały się spełnienia ;)