4. Rzeczy, na które musiałem się zdecydować

- Mathias, co się z tobą dzieje do licha?! - Kristian uderzył zrolowaną gazetą o blat kuchennego stołu, tuż przy mojej twarzy. Zupełnie zapomniałem o jego obecności w mieszkaniu, więc podskoczyłem zdezorientowany, a serce z zawrotną prędkością zaczęło walić mi w piersi. Znów znalazłem się poza jakimkolwiek czasem. Kumpel przyglądał mi się uważnie, ale wcale mnie to nie obchodziło. Chciałem ciebie. Tylko ciebie... Ostatni raz widzieliśmy się dokładnie tydzień temu, kiedy to powiedziałaś mi straszną prawdę, o mężczyźnie, z którym żyłaś. Nie potrafiłem przestać o tym myśleć.

Dlaczego tamtego dnia, gdy się obudziłem, niemal natychmiast domyśliłem się, że coś jest nie w porządku? Dlaczego zniknęłaś tak po prostu, bez żadnego słowa pożegnania, wytłumaczenia? Dlaczego nie powiedziałaś mi, gdzie mógłbym cię znaleźć i wyrwać z sideł tego złego człowieka? Dlaczego nie chciałaś mi zaufać? Dlaczego...?

Zupełnie nie mogłem zrozumieć twojego zachowania. Przecież powinnaś chcieć się oderwać od tego brutalnego faceta... A ty uciekłaś, z miejsca, gdzie byłaś bezpieczna.
Od tego dnia, codziennie wychodziłem na ulice miasta, w nadziei, że może przypadkiem się spotkamy. Dowiem się w końcu prawdy. Z jakiego powodu, robisz to wszystko.

Cały czas zastanawiałem się, co się z tobą dzieje. Gdzie teraz jesteś, z kim, czy jesteś szczęśliwa...

Spojrzałem na Kristiana, który wciąż czekał na jakieś wyjaśnienia od mojej osoby. Zmierzwione ciemne włosy, ledwo widoczne, ale jednak, cienie pod oczami. Westchnąłem cicho. On też nie miał łatwego życia. Nie powinien mi tyle poświęcać. Jednakże co miałem mu powiedzieć? Na pewno posiadał wiele swoich spraw, a pół dnia spędzał u mnie. Człowieka, który tak bardzo nie chciał jego pomocnej dłoni, a którą potrzebował. Czy i ja byłbym w stanie tyle dla niego robić?

W ciągu kilku minut poczułem do niego jeszcze większy szacunek, niż zazwyczaj, a naprawdę miałem go wiele. To nie było sprawiedliwe, by ukrywać przed nim prawdę.

- Muszę ci o czymś powiedzieć - Wyprostowałem się na krześle i odetchnąłem głęboko. Nadeszła ta chwila, której nigdy nie zamierzałem stwarzać. Opowiedziałem mojemu najlepszemu kumplowi o spotkaniu z Anną i konsekwencjach z tym związanych.

Nie był zadowolony. Oczywiście, że nie był zadowolony! Chyba nawet nie starał się ukrywać tego, jak bardzo jest wściekły. Prawdę powiedziawszy, nie byłem zdziwiony jego reakcją. Pamiętam, jak na studiach wplątywałem się w różne głupie sprawy i historie, z których wynikały tylko kłopoty. Kristian patrzył wtedy na mnie tym swoim surowym wzrokiem. Jednak po kilku sekundach zawsze marszczył brwi i zaczynał ze mną omawiać możliwe rozwiązania. Obojętnie jak beznadziejna wydawała się sytuacja - nigdy mnie nie zostawił.

Tym razem, surowy wyraz twarzy utrzymywał się nadzwyczaj długo. Nie wróżyło to niczego dobrego.

- Wpuściłeś ją? Tu, do tego mieszkania?! - Jego usta ułożyły się w cienką linię, jakby resztkami sił powstrzymywał się od wybuchu.

- Nie postąpiłbyś tak samo na moim miejscu? - O co tyle pretensji? Kristian zawsze był honorowym facetem. Pierwszy u dziewczyn potrzebujących męskiego ramienia do wytarcia łez. Może dlatego nigdy nie znalazł tej jedynej wybranki serca, był dla nich bardziej jako przyjaciel, niż mężczyzna do całowania. Co wcale nie znaczy, że nigdy się z żadną nie spotykał!

Pamiętam wieczór, kiedy to leżąc na łóżku w pokoju akademickim i słuchając muzyki, Kristian wparował do środka z pobladłą twarzą. Od razu zorientowałem się, że chodzi o kobietę. Brunet był wystraszony nową sytuacją, bowiem umówił się na swoją pierwszą, poważną randkę. I chyba po raz pierwszy, tak naprawdę, otwarcie poprosił mnie o pomoc w jej zorganizowaniu. Byłem strasznie rozbawiony, ale oczywiście już następnego dnia zaczęliśmy przygotowania do tego ważnego wydarzenia dla Kristiana. Koniec końców i tak wszystko poszło inaczej, niż przewidywaliśmy, ale randka się udała, a mój kumpel wrócił naprawdę zachwycony. Już dawno go takiego nie widziałem...

- Ale nie w takiej sytuacji! - Kristian kręcił energicznie głową i zaczął nerwowo chodzić po kuchni. Co go tak wkurzało? To chyba normalne, że się o ciebie martwiłem - Mogłeś wynająć jej pokój w pobliskim hotelu. Mathias, jest tyle możliwości. Po co znów wplątałeś ją do swojego życia?

Kristian zawsze był poważnym, spokojnym facetem. Ale kiedy stał się taki zamknięty na innych?
Kiedyś także nie był zadowolony, że do naszego pokoju w akademiku przyniosłem, zawiniętego w koc, małego kotka. Kilka godzin przekonywał mnie, że to naprawdę zły pomysł. Jednak jak mogłem zachować się inaczej? Parę ulic od naszego budynku, znajdowały się wielkie kontenery. Codziennie przechodziłem tamtędy z uczelni. Usłyszałem hałas i nie byłbym sobą, gdybym nie zajrzał w tamto miejsce. W momencie, kiedy zobaczyłem tego wychudzonego kotka, nie było mowy, żebym go ze sobą nie zabrał. Umarłby na tym śmietniku. Oczywiście mieliśmy potem niezłe kłopoty, kiedy kociak po kilku dniach się ożywił i narobił niezłego bałaganu, wliczając w to niewielkie szkody. Musieliśmy się nieźle tłumaczyć. Ale po dziś dzień uważam, że naprawdę było warto go przygarnąć. Śmiem nawet twierdzić, że przy rozstaniu z kociakiem, któremu znaleźliśmy nowy dom, Kristian bardziej cierpiał i rozczulał niż ja. Po prostu zdobył jego dobre serducho.

- Jakiś facet się nad nią znęca! Zupełnie cię to nie rusza? - zapytałem. Co się stało z dobrodusznym Kristianem? Nic go to nie obchodziło? Rozumiem, że nigdy nie darzył cię wielką sympatią, ale mimo wszystko jesteś warta ludzkiego współczucia. Nie wierzę, że nie jest przeciwny takiemu traktowaniu kobiet. Zawsze stawał w ich obronie. Raz czy dwa oberwało mu się za to, z muskularnymi facetami nie miał zbyt wielkich szans. Jednak ilekroć do tego dochodziło, mówił głośno, co myśli na temat przemocy wobec dziewczyn. Czy można nagle zmienić zdanie?

- Wierzysz jej?

Zaskoczył mnie. Jak mogłem ci nie wierzyć? Przecież na własne oczy widziałem siniaki na nadgarstku, łzy w twoich oczach.

- Oczywiście, że jej wierzę! A ty nie? - spytałem oburzony. Sądziłem, że mnie zrozumie. Ale jak widać bardzo się pomyliłem... Niepotrzebnie mu o wszystkim powiedziałem. Teraz mi nie odpuści.

Stanął na przeciw mnie i skrzyżował ręce na piersi. Nie był już wściekły. Raczej zatroskany i bardzo poważny. Martwił się o ciebie, czy raczej o mnie?

- Nie.

- Dobra, ta rozmowa nie ma sensu - stwierdziłem po chwili. Prędzej się pokłócimy, niż dogadamy, a nie miałem dziś sił na jakiekolwiek starcia z kumplem.

- Wręcz przeciwnie. Szkoda tylko, że mówisz mi to dopiero teraz. Nie musiałbym zachodzić o głowę, co się z tobą ostatnio dzieje - Znów się zdenerwował - Ale teraz wszystko jest już jasne! Pojawiła się Anna!

- Po prostu się o nią martwię, tak trudno jest ci to zrozumieć?

Kristian zaśmiał się cicho i machnął ręką jakby od niechcenia. Przez kilka krótkich sekund patrzyliśmy sobie prosto w oczy. On pierwszy odwrócił wzrok i już nic nie mówiąc, opuścił pomieszczenie. Zostałem sam.

Podszedłem do okna. Dzień zapowiadał się naprawdę słonecznie i ciepło. Dzieci sąsiadów bawiły się i dokazywały wesoło w ogrodzie. Uśmiechnąłem się lekko. Gdzie podziały się te czasy, gdy wszystko było proste, łatwe?

Pod oknem leżało lusterko. Chwyciłem je i spojrzałem na swoje odbicie. Obejrzałem dokładnie swoją twarz. Długie, sterczące we wszystkie strony włosy. Gęstniejąca broda. Dawno się nie goliłem... W ogóle wyglądałem jak człowiek, którego niedawno wypuszczono z lasu. Kristian miał rację. Najwyższy czas, by coś ze sobą zrobić.

Znalazłem go siedzącego w salonie, wpatrzonego gdzieś przed siebie. Nawet nie odwrócił głowy, gdy wszedłem do pomieszczenia. Głupio się zachowaliśmy... Nienawidziłem się z nim kłócić, ale godzenie się było chyba jeszcze większą męczarnią. Nigdy nie wiedziałem co powiedzieć.

- Ostrzyżesz mnie? - zapytałem tylko. Kristian spojrzał na mnie zaskoczony, ale nie zauważyłem w jego postawie żadnego zaprzeczenia, dlatego od razu udałem się do łazienki, by wszystko przygotować.

- Przy okazji proponuję zgolić ci brodę - Usłyszałem za sobą jego spokojny głos - Chętnie się nią zajmę.

Odwróciłem się w jego stronę i uśmiechnęliśmy się do siebie. Wiedziałem, że będzie chciał to zrobić. Pewnie już od dawna nie mógł na nią patrzeć.

- Do dzieła, mistrzu! - rozłożyłem ręce i usiadłem na taborecie przy lustrze. Mimo całego zaufania, jakim darzyłem kumpla, chciałem mieć kontrolę nad sytuacją. Ogolony na łysko Mathias nie wchodził w grę.




- Wychodzisz gdzieś? - zapytał Kristian, widząc, że zacząłem zakładać buty.

- Idę na spacer - wytłumaczyłem szybko. Odświeżony, odmieniony, miałem o wiele więcej energii niż zazwyczaj. Nigdy bym nie pomyślał, że właśnie tego było mi trzeba. Jeszcze do niedawna, to ty przypominałaś mi, że już najwyższy czas na golenie lub strzyżenie. Będąc sam zupełnie o tym nie myślałem.

Usłyszałem ciche westchnienie kumpla. Miałem nadzieję, że wszystko zostało już wytłumaczone, a temat zakończony. Jednak zapomniałem, jaki Kristian potrafi być nieugięty.

- Jeżeli nie podała ci swojego miejsca zamieszkania, to chyba znaczy, że nie chce, abyś ją znalazł, nie sądzisz? - Czy on zawsze wszystko musi wiedzieć i wszędzie wtykać swój nos? - Myślałeś, że się  nie domyślę, po co te codzienne przechadzki?

- Nie robię niczego złego - powiedziałem i nie mając już nic więcej do dodania otworzyłem drzwi wejściowe.

- To wyrobiona manipulantka, nie widzisz tego? Ta kobieta robi z tobą co chce!

- Wrócę za godzinę! - zawołałem. Narzuciłem na głowę kaptur bluzy i ruszyłem przed siebie.

Nie wiedziałem dokąd zmierzam, ale jednego byłem pewien. Znajdę cię, by upewnić się, że nikt nie robi ci krzywdy.

Przyznam szczerze, że sama nie wiem co sądzić o tym rozdziale. Po prostu stwierdziłam, że jestem winna Kristianowi rozdział bardziej o nim. Mam nadzieję, że jakoś udało mi się go wam przybliżyć. Aczkolwiek w każdej części staram się, aby o każdym bohaterze można było się czegoś dowiedzieć.

W każdym razie już niedługo zacznie się dziać (bowiem powoli dochodzimy do punktu kulminacyjnego), bo na razie mamy tylko cierpiącego i wzdychającego  do ściany Mathiasa.

Jeżeli spojrzycie na zakładki, to odkryjecie, że stworzyłam nową. Mianowicie "bohaterów opowiadań" - miałam tego nie robić, ale w końcu stwierdziłam, że zilustruję wam te trzy główne postacie. Jeśli ktoś czuje taką potrzebę, może zajrzeć. 

Zaległości na waszych blogach oczywiście staram się nadrobić jak najprędzej, naprawdę możecie mi wierzyć :)

To chyba tyle z bieżących spraw. Nie wiem czemu ostatnio tak strasznie się rozpisuję pod rozdziałami. 

Kończę, trzymajcie się ciepło!!