3. Różne oblicza, które tworzy maska

Zacisnęłaś delikatnie usta, tak intensywnie czerwone, że nie potrafiłem na niczym innym dłużej skupić swej uwagi. Wiedziałaś o tym. Wyczuwałem to w twoim spojrzeniu. Wydawało mi się, że byłaś zadowolona z faktu, iż nadal tak na mnie działasz. Jak zakazany owoc, który pachnie tak aromatycznie, jest tak blisko, wystarczy wyciągnąć rękę. Jednak wtedy okazuje się, że jest zbyt daleko, poza zasięgiem. Zgarbiłem się lekko i odwróciłem wzrok, nie chciałem na ciebie patrzeć, za wiele mnie to kosztowało.

Odkąd kilkanaście minut temu usiedliśmy przy stoliku dla dwóch osób, niewiele się odzywałaś. Głównie patrzyłaś na mnie. Swymi uważnymi oczyma śledziłaś każdy mój ruch, najmniejszy gest. Twarz miałaś skupioną, poważną. Nie okazywałaś żadnych emocji. Idealnie ukryłaś każdy, najmniejszy grymas, pod szczelną maską, którą przybrałaś już kilka tygodni temu.

Znów na ciebie spojrzałem. Nie zmieniłaś swojej pozycji. Ręce lekko opierałaś o blat stolika, a palcami co chwila muskałaś brzeg filiżanki. Wyglądałaś na osobę dosyć zrelaksowaną, pewną swych zamiarów. W pewnym momencie wydałaś mi się nawet okrutna, zimna. Połączenie błękitnych oczu i krwiście czerwonej szminki, takie właśnie tworzyło zdanie o twojej osobie. Czy to możliwe, że nigdy nie zauważyłem twojej obojętności, chłodu? Nie. To nie było możliwe. Musiałaś przybrać tę właśnie maskę, by mogło dojść do naszego spotkania.

- Dlaczego tak naprawdę chciałaś się ze mną widzieć? - zapytałem w końcu, przerywając tym samym dzielącą nas ciszę. Podniosłaś na mnie te swoje cudowne oczy i nagle uświadomiłem sobie, że odpowiedź nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Chciałem tego spotkania. Pragnąłem każdą komórką mojego ciała, by znów usłyszeć twój głos, zobaczyć uśmiech, zwyczajnie pobyć z tobą. Tylko we dwoje. Jak dawniej.

Jednakże coś w tej dawności się zmieniło... Sytuacja się zmieniła. Ty się zmieniłaś. Może także i ja.

- Chciałam zobaczyć jak sobie radzisz - odpowiedziałaś po chwili spokojnie. Twój słodki głos był melodią dla moich uszu. Cieszyłem się, że zgodziłem się z tobą spotkać, choć nie powinienem.

Przez jedną krótką chwilę poczułem się jak dawniej. Patrzyłaś na mnie z lekkim uśmiechem, tą swoją ufnością w oczach. Miałam ochotę wstać, okrążyć stół i wziąć cię w ramiona, by już nigdy nie puścić. Przez jedną krótką chwilę...

- Słyszałam, że wyrzucili cię z pracy - Mówiąc to patrzyłaś na mnie przenikliwie, jakby moja reakcja na twoje słowa była dla ciebie czymś intrygującym. Po co chciałaś o tym rozmawiać?

- Tak, wyrzucili - przyznałem szczerze - Jednak świat się na tym nie kończy, znajdę sobie kolejną. Może nawet lepiej płatną.

- Z czego teraz będziesz żył? - zapytałaś i miałem wrażenie, że naprawdę cię to interesuje. Przy tobie łatwiej byłoby mi to znieść. Powiedziałabyś, że sobie poradzimy, że nie mam się martwić. Przytuliłabyś się do mnie i na pewno zaczęłabyś cicho nucić moją ulubioną piosenkę, która dodawała mi sił do dalszych działań.

Teraz nic takiego się nie wydarzyło.

- Mam trochę oszczędności. Kristian powiedział, że pomoże mi z szukaniem jakiś ciekawych propozycji.

- Dobrze, że go masz.

Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo chciałabym mieć na powrót ciebie. Nie potrzebuję nikogo innego, zastąpiłabyś mi wszystkich.

Spojrzałem na ciebie w nadziei, że ujrzę coś w twoich oczach. Na próżno. Nic z nich nie mogłem wyczytać. O czym myślałaś?

- A twoje życie? Wszystko w porządku? - Może jednak za mną tęsknisz? Myślisz czasami o tym, co nas kiedyś łączyło?

Niespodziewanie dla mnie odwracasz wzrok. Nie chcesz rozmawiać na ten temat?

Zaniepokojony zmarszczyłem brwi. Nie chciałem naciskać. Zawsze mówiłaś mi wszystko w odpowiednim dla ciebie czasie. Kiedy byłaś gotowa.

Czy nasze spotkanie to nie tylko twoja ciekawość o mnie? To coś więcej?

Chciałem wiedzieć. Musiałem wiedzieć. I wtedy to zrobiłaś... Podniosłaś swoją prawą dłoń, by schować kosmyki swych włosów za ucho, a rękaw bluzki nieznacznie się podwinął.

Głośnio wciągnąłem powietrze, a ty spojrzałaś na mnie wystraszona.

- Kto ci to zrobił? - spytałem, nie kryjąc oburzenia.

- To był wypadek - wychrypiałaś przez łzy.

Wypadek? Wielki siniec na nadgarstku? Nie chciałem nawet pytać jak wygląda drugi. Serce szalało mi w piersi. Kto mógł ci to zrobić? Jak okrutna mogła być osoba, która zadała ci taki ból?

- Nie musisz przy mnie kłamać, pomogę ci. To ten twój nowy chłopak?

Lekko przytaknęłaś głową. Może to i lepiej, że nie znałem jego tożsamości, bo zgniótłbym go na miazgę, jak tylko bym go dorwał.

- Czy mogłabym się u ciebie zatrzymać na dzisiejszą noc...? - zapytałaś niepewnie.

Zdjęłaś maskę. Teraz wyglądałaś na przerażoną, bezbronną kobietę, która nie wie gdzie się podziać. W oczach lśniły ci łzy, które zaczęły z wolna spływać po zaróżowiałych z emocji policzkach. Błądziłaś spojrzeniem po całym pomieszczeniu, nie mogąc się skupić. Ile musiało cię to kosztować, by przyznać się przede mną, że ktoś cię skrzywdził? Gdybym tylko mógł, na pewno nie dopuściłbym do podobnej sytuacji. Boli mnie to, że znajduje się na tym świecie człowiek, przez którego płaczesz, cierpisz...



W moim mieszkaniu nikogo już nie było. Wcześniej zapowiedziałem Kristianowi, aby się mnie dzisiaj nie spodziewał na kolacji. Przyjaciel był niezwykle uradowany na wieść, że wychodzę na miasto i to bez niego. Miał nadzieję, że w końcu uwolniłem się z twoich sideł niebezpiecznej miłości. Chciałem, żeby żył w takim przekonaniu i już się nie martwił. Oczywiście nie powiedziałem mu ani słowem, że spotykam się z tobą. Ale czy to ważne? Odżyłem. Jestem pewien, że tak się właśnie stało. Te tygodnie razem z nim dały mi naprawdę bardzo wiele. Byłem silny i gotowy na spotkanie z tobą, Anno. W końcu.

Przystanęłaś na progu i spojrzałaś na mnie niepewnie. Powracałaś do niegdyś naszego wspólnego domu. To musiało budzić jakieś uczucia, choćby w najbardziej zamkniętych sercach.

Uśmiechnąłem się do ciebie, by dodać ci trochę pewności. Od razu to odwzajemniłaś.

Przygotowałem ci pościel w naszej dawnej sypiali, a swoje rzeczy przeniosłem do salonu, na kanapę. Obok niej nadal leżały albumy z naszymi zdjęciami, od razu się tym zainteresowałaś. Widziałem jak ci migoczą oczy, gdy zaczęłaś je przeglądać. Po chwili dołączyłem do ciebie. To był cudowny wieczór, pełen wspomnień i śmiechów.

Wreszcie mogłem napatrzeć się na ciebie do woli, po tych tygodniach rozłąki. Cieszyłem się, że zamiast łez, pojawił się w końcu szczery uśmiech.

Miałem tyle pytań do ciebie. Jednak wiedziałem, że to nie czas na trudne odpowiedzi. Rany nadal są zbyt świeże. Zarówno twoje, jak i u moje. To była noc beztroski, żadnych smutnych tematów. Czasem człowiekowi potrzebna taka właśnie odskocznia, by choć przez kilka godzin nie myśleć o rzeczywistym życiu, tylko dać się porwać.

Po północy rozstaliśmy się i każde poszło na swoje posłanie. Ułożyłem się wygodnie na kanapie i uśmiechnąłem do siebie. Świadomość, że jesteś w tym domu była kojąca. Byłaś ze mną, bezpieczna.

- Mathias... - Chyba przebudziłem się z głębokiego snu, gdy usłyszałem jak szepczesz moje imię. Rozejrzałem się zdezorientowany. Która była godzina?

- Co się dzieje? - Wreszcie wyostrzył mi się wzrok i dostrzegłem cię w ciemnościach salonu.

- Czy... Czy mogę spać z tobą? Źle się czuję sama w środku nocy z moimi koszmarami - powiedziałaś podchodząc bliżej. Przesunąłem się trochę i uniosłem kołdrę, byś swobodnie mogła znaleźć się na miejscu, tuż obok mnie.

Czemu się tak skradałaś? Nie ważne co się wydarzyło. Zawsze będę dla ciebie. Zawsze. I nic tego nie zmieni. Odgonię wszystkie twoje koszmary i otoczę bezpiecznym ramieniem, by już nic nie zmąciło twojego słodkiego snu.

Po pierwsze: uznałam, że będzie lepiej jak zapowiem wcześniej, kiedy powinien pojawić się nowy rozdział, ale jak widzicie słabo mi idzie dotrzymywanie terminów. Niemniej chyba mi to pomaga, bo spięłam się porządnie i postanowiłam coś stworzyć. Więc oto jest!! Mam nadzieję, że będzie się podobał. 

Po drugie: z całego serca dziękuję za te wszystkie przepiękne komentarze, które dodają mi sił, kiedy tylko przysiadam do pisania i tworzenia. Chyba nawet sobie nie wyobrażacie jak to na mnie działa, i ile z tego wynoszę!!

Po trzecie: znów mam zaległości na Waszych blogach, ale obiecuję je nadrobić w tym tygodniu. Wiecie, że jestem człowiekiem, który ma wieczny brak czasu (może to z powodu braku dyscypliny). Nie miałam czasu przeleżeć przeziębienia, więc teraz jestem na ostrym zwolnieniu, także mam cały tydzień do wykorzystania na zajęcie się sobą i ogarnięcie spraw blogowych.   

Trzymajcie się ciepło!!