2. Kumpel, który miał dobre intencje

Czy wyglądałem na człowieka potrzebującego pomocy?

Po twojej wyprowadzce przez długie godziny czułem wewnętrzną pustkę. Nie docierało to do mnie. Miałem nadzieję, że to tylko zły sen. Zaraz się obudzę, a ty wrócisz jak co dzień z pracy i będziesz… No właśnie, jaka? Zmęczona? Smutna? Pełna niewyjaśnionego przygnębienia?

Co ja sobie wyobrażałem?

Bałem się, że ta praca zupełnie cię wykończy. Sądziłem, że to przez nią jesteś taka. Tyle zmęczenia… Dodatkowo spadła na nas śmierć Marit. Chciałem, żebyś na chwilę przystopowała, ale nie chciałaś mnie słuchać. Postanowiłem jeszcze bardziej cię wspierać. Czy nie zauważyłaś jak bardzo się starałem? Czy już wtedy nie pomyślałaś, że przydałyby mi się jakieś wyjaśnienia?! Leciałem jak głupi z pracy do domu, by pomóc ci w codziennych robotach. Zawsze zmywałem po posiłkach, starałem się brać czynny udział w przygotowywaniu śniadania, obiadu i kolacji, robiłem zakupy, pranie. Pragnąłem byś wreszcie się uśmiechnęła. Lecz ty wciąż chodziłaś nieobecna, smutna.

Czemu mi nie powiedziałaś?

Chciałem nas ratować, ale nie wiedziałem, że już jest za późno. Tak bardzo się starałem, a ty myślami byłaś u innego mężczyzny! Cały czas z nim byłaś… Obecna w domu ciałem, ale nie duchem. Nie wiedziałem co się dzieje, jak ci pomóc. Teraz wiem, że wystarczyło się usunąć.

Tylko czemu mi nie powiedziałaś?

Bałaś się, że nie pozwolę ci odejść? Przecież to twoje życie. Twoje decyzje.



Dzień po dniu męczyłem się coraz bardziej. Wziąłem wolne. Nie byłem w stanie na niczym dłużej skupić swojej uwagi. No może prócz ciebie. Ciągle przeglądałem nasze wspólne zdjęcia zastanawiając się czy chociaż przez chwilę byliśmy tak naprawdę szczęśliwi.

Tyle się wydarzyło…

Minął tydzień. Potem drugi. Nie odezwałaś się ani słowem. Może dlatego że wyłączyłem telefon. Po prostu nic już nie było ważne. Tak naprawdę nie obchodziło mnie, co dzieje się za drzwiami mojego mieszkania. Dużo się zmieniło odkąd odeszłaś. Na podłodze znajduje się dużo ciekawych rzeczy, których nie chce mi się sprzątnąć lub odłożyć na miejsce. Patrzę na to wszystko, chcę coś z tym zrobić, ale zawsze dochodzę do wniosku, że zupełnie niepotrzebnie. Nikt, prócz mnie, tego nie widzi, więc myślę, że kolejnych kilka dni zwłoki nie zbawi tego miejsca.

Pamiętasz kiedy pierwszy raz cię pocałowałem? Koło tej wielkiej fontanny w parku? To był jeden z najbardziej słonecznych dni tamtego lata. Gdy dotknąłem ustami twoich słodkich warg wiedziałem, że jesteś moim marzeniem. Uśmiechnęłaś się wtedy do mnie i powiedziałaś, że to jedna z najpiękniejszych chwil twojego życia.

Byliśmy szczęśliwi. Tak. Przez tę jedną chwilę. Na pewno.



Wiesz, że od razu zerwałem się z miejsca, kiedy tylko usłyszałem pukanie do drzwi? Dziwne, prawda?

Chyba wyobrażasz sobie, jak się zawiodłem, gdy po otworzeniu drzwi nie ujrzałem twojej cudownej twarzy. To Kristian stał w progu z zatroskaną miną. Jednak po chwili zmienił wyraz swojej twarzy.

- Zwariowałeś? - warknął wpychając się do środka mieszkania, mimo że wcale go tam nie zapraszałem - Czemu wyłączyłeś telefon? W ogóle nie da się do ciebie dodzwonić!

Nie odpowiedziałem. Myślę, że jemu wcale nie były potrzebne żadne wyjaśnienia. Zamknąłem za nim drzwi. Kristian wszedł w głąb mieszkania i przystanął na środku salonu zwracając się znów w moją stronę.

- Co tu się stało? - wskazał na porozrzucane ubrania, sterty śmieci i jedzenia. Nie wyglądało to zachęcająco, to prawda.

- Anna odeszła - skwitowałem to krótko i wyszedłem z pomieszczenia.

Ale czy to wszystko było ważne?

Nie miałem pojęcia po co Kristian tutaj przyszedł, ale marzyłem by jak najszybciej opuścił moje mieszkanie, bym znów mógł zostać sam z twoim wyobrażeniem obok mnie.

- Czemu mi nie powiedziałeś? - odezwał się po chwili niemal z wyrzutem w głosie. Czy gdybym powiedział, zmieniłoby to coś? Nie odpowiedziałem.

- Radzisz sobie jakoś? - kolejne niepotrzebne pytanie. Zostawisz mnie w spokoju? Przecież sam długo twierdziłeś, że to nie jest kobieta dla mnie, więc po co ta troska?

- Jak widać - mruknąłem w odpowiedzi i skierowałem się do kuchni.

- Właśnie nie widać - słusznie zauważył. Czemu on się tak przejmował moją sytuacją? - Mathias, naprawdę mi przykro, ale musisz wziąć się w garść. Nie było cię w pracy od ponad dwóch tygodni. Szef zaczyna się niepokoić.

Przyszedł tylko po to. Szef się martwił… bla bla bla.

A może mi się już nie chce pracować, co?

- Widzę, że to już trwa od jakiegoś czasu. Nie możesz zmarnować sobie życia tylko dlatego, że dziewczyna z tobą zerwała - Kristian dalej prawił swoje morały, mimo że ja wcale go nie słuchałem. - Musisz coś zrobić. Ruszyć się z domu. Na początek chociaż wyrzuć śmieci do kosza. Mathias, do cholery!

- Kochałeś kiedyś kogoś tak naprawdę? - zapytałem w końcu, odwracając się w jego stronę.

Stał przez chwilę zamyślony.

- Nie, chyba nie - powiedział wreszcie.

- Więc czemu pierdolisz mi takie rzeczy? Nic nie wiesz! - zdenerwowałem się. Po co on tutaj przyszedł? Zupełnie nie rozumiał sytuacji.

- Nie można myśleć tylko o tym, co się straciło. Mathias, rozumiem, że jest ci ciężko, czujesz żal do niej - Kristian podszedł bliżej i obrócił mnie w swoją stronę. Niezbyt chciałem wtedy na niego patrzeć - Chcesz się tak zamknąć na świat tylko dlatego, że raz ci nie wyszło w miłości? Jesteś młody, masz przed sobą wiele perspektyw.

- Nie chcę z tobą rozmawiać - powiedziałem szczerze. Miałem dość wszystkiego. Chciałem zostać sam. Bez żadnych zrzędzących kumpli.

- Co między wami zaszło? - Ile on jeszcze zada tych pytań?!

- Po prostu odeszła - Wystarczy już?

- Zdradziła cię… - to było raczej stwierdzenie z jego strony niż pytanie. Skrzywiłem się na jego słowa - Ty nie jesteś na nią zły.

- O co ci chodzi? - Denerwował mnie coraz bardziej.

- Nadal ją kochasz. Uzależniłeś się - Marzyłem o minucie, w której Kristian da w końcu za wygraną. - Wiesz ile wspaniałych kobiet znajduje się na tym świecie? Może warto byłoby się na nie otworzyć, niż zamykać się tylko na tę jedną? - uśmiechnął się lekko.

- Zostawisz mnie wreszcie w spokoju? - warknąłem. Miałem nadzieję, że nie będę musiał tego więcej powtarzać.

Kristian uniósł lekko ręce w geście poddania się. Odpuścił. Wreszcie!

Kiedy tylko wyszedł z powrotem udałem się do salonu i położyłem się na kanapie. Chwyciłem album leżący na podłodze i zacząłem na nowo przeglądać kolejne karty w albumie. Potrafiłaś się tak promiennie uśmiechać. Zawsze. Kiedy było mi źle, umiałaś jednym gestem sprawić, że zapominałem o moich problemach. Wiedziałem, chciałem wierzyć w to, że z tobą pokonam każde zasadzki losu. Niestety...

Jakie miałem wieść życie bez ciebie?

Czasem miałem wrażenie, że pozostawało mi już tylko jedno.

Jednakże wiesz co się stało? Od tamtego dnia, Kristian zaczął przychodzić do mnie codziennie. Najpierw powyrzucał wszystkie śmieci, resztki jedzenia. Pół dnia zmywał naczynia i czyścił kuchnię. Potem zajął się resztą domu. Miałem ochotę go udusić i wyrzucić za drzwi. Nie mogłem patrzeć jak on to wszystko robi, ale jednocześnie nie miałem siły by go wygonić. Po tygodniu przyzwyczaiłem się do jego obecności. Trzy razy dziennie stawiał przede mną posiłek i tak długo siedział ze mną przy stole, aż nie zjadłem wszystkiego. Gotował, sprzątał, cały czas coś opowiadał. Prawdę powiedziawszy głównie prowadził monolog, ale chyba mu to odpowiadało. Ja natomiast raz po raz posłyszałem jakieś nowinki ze świata, czasem coś mnie zainteresowało - chciałem usłyszeć więcej, na co Kristian reagował niezwykłym ożywieniem. Może po prostu cieszył się, że choć czasem go słucham.
Czułem się źle z tym, że tak go wykorzystywałem, marnował na mnie swój wolny czas. Byłem tylko ciekawy kiedy ta dobroczynność z jego strony się skończy...

Po kolejnych dwóch tygodniach dałem się wyciągnąć na pierwszy spacer po okolicy. Chyba było mi już lepiej na duszy...

Dwa dni później zadzwoniłaś prosząc o spotkanie. Zgodziłem się bez zawahania. 

Jest nowy rozdział!! Trochę z opóźnieniem, ale cieszę się, że udało mi się go dokończyć. Mam nadzieję, że jakoś to wygląda i da się czytać. Myślę, że nowości będą jednak pojawiały się co dwa tygodnie, bo raczej nie zdołam wyrabiać się wcześniej z pisaniem.

Tak więc do napisania, trzymajcie się!!