1. Prawda, która niezauważenie przemknęła mi między palcami

  Pamiętasz kiedy się poznaliśmy?

Na jednej z tych bezsensownych imprez naszej przyjaciółki Marit, gdzie z każdym rokiem coraz bardziej zalatywało kiczem. Godziny spędzane u niej w domu dłużyły mi się niemiłosiernie, mimo że na co dzień bardzo lubiłem z nią przebywać. Zresztą oboje lubiliśmy jej dziwne poczucie humoru i pewnie dlatego nigdy nie powiedzieliśmy jej prawdy na temat tego, co sądzimy o jej kolorowych i przesłodzonych domówkach. Sprawiało jej to tyle radości, a my nie chcieliśmy jej tego odbierać. Z biegiem czasu myślę, że było to dobre posunięcie.

Pamiętam dokładnie twoją zwiewną, niebieską sukienkę, kiedy to zobaczyłem cię po raz pierwszy w życiu. Rozglądałaś się uważnie swoimi jasnymi, świecącymi oczami. Uśmiechałaś się lekko. Byłaś tak czarująca, że nie potrafiłem odwrócić od ciebie wzroku, choć jeszcze wtedy nie miałem tyle odwagi, by do ciebie podejść. Myślisz,że przeznaczenie sprawiło, iż oboje tak polubiliśmy Marit i tamtego dnia znaleźliśmy się w tym samym miejscu?

Marit. Szkoda, że tak szybko odeszła…

Gdy żyła, między nami było o wiele lepiej. Zawsze potrafiła w szybki  i bezbolesny sposób nas pogodzić. Słuchała uważnie każdej ze stron i w ostateczności potrafiliśmy się dogadać w kwestiach najbardziej spornych.

Chociaż czasami patrzyła na mnie ze współczuciem. Myślisz, że wiedziała o twoim drugim życiu? Może się tylko domyślała i nie chcąc wyciągać pochopnych wniosków o niczym mi nie powiedziała. Sądzę, że wierzyła w naszą miłość. Ona zawsze wierzyła…

Pamiętam dzień, kiedy powiedziała mi o swojej chorobie i powolnym końcu jej życia. Wtedy pierwszy i ostatni raz przy mnie płakała. Powiedziała też, że nie warto marnować cennych dni na rozmyślaniu o własnym istnieniu, trzeba działać, cieszyć się każdą chwilą. Marit to potrafiła. Nawet u kresu swego życia - zawsze uśmiechnięta.

Jednak im ona była dalej, tym ty również bardziej się oddalałaś.

Początkowo myślałem, że nie potrafisz pogodzić się z jej śmiercią. Musisz pobyć trochę sama, przeanalizować pewne sprawy.

Pomyliłem się.

Ty już od dawna się odsuwałaś. Każdego dnia coraz bardziej, ale nie zauważyłem tego, ponieważ Marit zawsze zbierała nas jakoś do kupy. Skracała dzielącą nas odległość i przez jakiś czas było dobrze. Aż do jej śmierci…

Kiedyś w szpitalu powiedziała mi, że powinienem się zastanowić nad swoim postępowaniem. Zapytała czy żyję zgodnie z własnym sumieniem, czy jestem szczęśliwy. To pytanie wydało się mi głupie i pozbawione jakiegokolwiek sensu. Oczywiście, że byłem szczęśliwy, bo miałem ciebie.

Ty - najważniejsza istota mojego życia.


Dwa tygodnie po pogrzebie Marit zaczęły dziać się dziwne rzeczy, których w żaden sposób nie rozumiałem.



     Przyszłaś do mnie. Smutna, zapłakana, ale gdzieś tam w środku kryła się obojętność.

- Przyszłam po swoje rzeczy - powiedziałaś cicho ze spuszczoną głową. Bałaś się na mnie spojrzeć? Przecież nigdy nie zrobiłem ci krzywdy.

- Wyprowadzasz się? - Czy to nie było oczywiste? To nie miało żadnego sensu, nie mieliśmy już czego podtrzymywać, ratować. Jednak chciałem wiedzieć.

Spojrzałaś na mnie pełna przygnębienia. Jest ci smutno, że ode mnie odchodzisz? Zrobiłem coś nie tak? Czy o co chodzi?

- Nie byłam fair w stosunku do ciebie, Mathias - odpowiedziałaś po dłuższej chwili - Jesteś naprawdę wspaniałym mężczyzną, ale…

- Ale? - Po co to wszystko, przecież wiedziałem. Jednak chciałem usłyszeć to z twoich ust. Pragnąłem, żebyś zaprzeczyła, że to, o czym powiedział mi Kristian to zwykłe brednie, ludzie kłamstwa.

- Zakochałam się w innym - wyszeptałaś ze łzami w oczach.

To prawda.

- Jak długo jesteś w nim zakochana? - Ty już dobrze wiedziałaś o co pytam, więc znów spuściłaś swoje piękne oczy i delikatnie się skuliłaś. Zachowywałaś się tak jakbym ciągle na ciebie krzyczał, a ty się bała. Przecież nigdy taki nie byłem, nigdy nie podniosłem ręki. Twoje zachowanie bardzo mnie drażniło.

- Mathias, zależało mi na naszych uczuciach…

- Jak długo? - zapytałem ponownie, tym razem o wiele wolniej, byś mogła dokładnie zrozumieć, o co pytam.

- Ponad pół roku - spojrzałaś na mnie niepewnie, a mi coś przekręciło się w żołądku.

Zdradzałaś mnie. Tyle czasu mnie zdradzałaś do jasnej cholery!

Wpatrywałem się w twoje cudownie niebieskie oczy, chciałem znaleźć w nich jakieś zaprzeczenie.

Prawda okazała się bardzo bolesna.

- Walizki są w szafie na dole. Zostaw klucz pod wycieraczką - odparłem i zabierając swoją kurtkę z wieszaka wyszedłem z domu. Nie miałem ochoty znajdować się z tobą w jednym pomieszczeniu ani minuty dłużej.

Mogłem ci zrobić awanturę. Pokazać ci jak bardzo mnie zraniłaś.

Nic by to nie zmieniło. Podjęłaś już decyzję.

Wolałem wyjść i zostać sam.

Kobieta bezwzględna. Bez mrugnięcia okiem cały czas mnie oszukiwałaś. A ja zakochany, ślepy nic nie zauważyłem. Zupełnie nic.

Byłem aż tak głupi i naiwny?


Nie wiem czy wtedy myślałem dokąd tak naprawdę idę, ale nagle znalazłem się na cmentarzu.

Szybko odnalazłem Marit.

Zawsze prosiła, by przed pomnikiem postawić drewnianą ławeczkę, by jej przyjaciele mogli przychodzić na plotki.

Chyba ja przeszedłem jako pierwszy.  Ironia losu? A może to dlatego, że sam ją zbudowałem. Nikt nie ważył się mnie uprzedzać.

Usiadłem na niej i w ciszy wpatrywałem się w wyryte w kamieniu napisy.

Moja kochana Marit.

Najlepsza przyjaciółko.

- O wszystkim wiedziałaś… i nie powiedziałaś mi, ponieważ wiedziałaś jak bardzo ją kocham.

Bez względu na wszystko, kocham.

Oto przed Wami pierwszy rozdział :) Tekst nie za długi, nie za krótki, mam nadzieję, że w sam raz. Myślę, że weekend będzie dobrą porą na publikowanie nowości.

Ah, chciałabym jeszcze podziękować za komentarze pod Prologiem. Dają motywację do pracy, poważnie.  

Trzymajcie się!!